من دختری را می شناسم که وقتی لباس های آبی می پوشد، با پریان دریایی ِ افسانه های دوردست شبیه می شود.

دختری که وقتی راه می رود، همه چیز ایستاده اند؛ بی حرکت، درست مثل خلاء.

من دختری را می شناسم که می شود با چشمهای بسته او را دید و از دورترین فاصله ها حضورش را بویید. اما نمی توان به او دست زد، که مبادا به یکباره محو شود؛ چرا که پریان اینگونه اند.

عجیب اینکه او با مردم عادی گپ و گفت دارد. با آنها می خندد و با آدمهای معمولی نشست و برخاست می کند و با دختران دیگر دست می دهد و می تواند آنها را لمس کند. از اکسیژن آنها استشمام کند و لباس های آنها را بپوشد.

دختری که من می شناسم می تواند سر کلاس های درس بنشیند و به حرف های استاد گوش بدهد و حتی از حرف های او یادداشت بردارد و جالب اینکه سر جلسه امتحان هم حاضر می شود و سؤالات امتحانی را جواب می دهد؛ انگار نه انگار که او یک پری است.

دختری که من می شناسم در میان آدمهای عادی است و حرف های بامزه ی عادی می توانند او را بخندانند و او از خندیدن ابایی ندارد؛ انگار نه انگار که او یک پری است

                                                   و با تمام موجودات اطرافش تفاوت های محسوس دارد.

این دختری است که من می شناسم.

نظرات شما عزیزان:

روشنک

ساعت10:24---18 مهر 1390

[وب سایت] - [ایمیل]

سلام
خیلی قشنگ بود
خدا کنه که این پری هیچ وقت اسیر غول سیاه شهر آدمکا نشه...

mina

ساعت12:24---16 مهر 1390

[وب سایت] - [ایمیل]

سلام

واقعا قشنگ بود
خيلي دوس داشتم

يه سري هم به من بزنيد

sajad

ساعت11:20---16 مهر 1390

[وب سایت] - [ایمیل]

سلام وبت عالیه ادامه بده

دوست دارم هر وقت به روز شدی با یه نظر ساده خبرم کنی!

ممنون میشم
پاسخ:مرسی از ابراز لطفت. باشه حتماً.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: